Een aanval: Onrust in mijn hoofd

Wat er gebeurt bij een aanval?

Eventjes heb ik getwijfeld of ik het wel zou delen met jullie maar ik heb me bedacht om het wel te doen. Waarom ook niet. Tenslotte schrijf ik blog berichten ook om jullie een inkijkje te geven in een leven met epilepsie. Toch denk ik altijd vaak na over of ik het wel zou schrijven. Ik wil gewoon niet aanstellen of heel negatief gaan schrijven.

Maar ik besef dat ik best ook wel de mindere mooie kanten mag vertellen. Dus zodoende besloot ik dit bericht te typen over mij en mijn aanvallen.

Alweer een aanval?

Ik ben er van best van geschrokken wat er is gebeurd de afgelopen week. Ik kreeg weer een aanval. Altijd ‘klote’ om het maar even hard te zeggen. Mijn ogen blijven constant op en neer knipperen (myoclonische epilepsie) en tussendoor heb ik ook last van absences. Voor dat eerste heb ik ook noodmedicatie.

Zoals altijd standaard volgt is dat het dan bij mij toegediend wordt. Hierdoor lig ik meestal zo’n 4 á 5 uur plat op bed. Omdat het een spierverslapper betreft. Langzaam aan komt er tijdens mijn slaap meer rust in mijn hoofd en heb ik geen aanvallen meer.

Na een aanval

Maar soms gebeurt dat niet. Dan zijn mijn aanvallen nog niet weg na toediening van de noodmedicatie. Hoe dat dan komt daar heb ik geen idee van maar in ieder geval komt dat niet vaak voor. Jeetje wat vermoeiend is dat dan zeg. Vaak is het dan al avond als ik overdag de noodmedicatie heb gekregen. Maar als het na die ene keer slapen na een uur paar uur verder nog niet over is dan heb ik al helemaal niks meer aan mijn dag. Televisie kijken of wat dan ook heeft dan geen nut. Nog herstellende van de spierverslappende noodmedicatie, snel even wat eten en dan weer naar bed.

Openheid over mijn aanvallen

Gelukkig komt dit niet vaak voor. Maar ik vind dat jullie best wel de waarheid mogen weten. Openheid en transparantie vind ik belangrijk. Maar ik vind het voor mezelf soms lastig om dit soort te verhalen te delen. Ik wil gewoon positief blijven denken en niet bij de pakken neer gaan zitten. Alleen is af en toe stil staan bij het feit dat ik dit soort dingen ook niet moet negeren voor mij een goede levensles. Goed, ik hou jullie in principe op de hoogte op mijn social media kanalen maar ik wilde dit graag van me afgeschreven hebben.

Geniet van elke dag allemaal!

Tot snel!

Liefs Charlotte


Geplaatst

in

door

Reacties

4 reacties op “Een aanval: Onrust in mijn hoofd”

  1. Goens Dominique avatar
    Goens Dominique

    Ik vind het moedig dat je deze info meegeeft .Ik was pas 12 toen ik ineens een heel zware aanval kreeg.Probleem met tonisch clonische aanvallen is dat je een hevig aura hebt en de controle over je lichaam verliest. Je weet dus ook niet waar je gaat vallen.En als je stilaan bijkomt weet je niet waar je bent.En dat kan dikwijls een hospitaal zijn. Op epilepsie rust een zwaar taboe.Ik heb soms nog afwezigheden of hoe je het ook noemt.Dankzij medicatie en stress te vermijden ben ik nu enkele jaren aanvalsvrij. Maar ik heb mij dikwijls afgevraagd.Waarom overkomt mij dit?Ik heb het ook nooit kunnen aanvaarden. De ziekte heeft mijn leven zodanig beïnvloed. Ik hoop dat uw aanvallen verminderen en dat je niet steeds met een stigma moet leven. Groeten .

    1. admin avatar

      Dankjewel! Inderdaad epilepsie is vaak nog een taboe onderwerp helaas. Wel fijn dat je tot dusver aanvalsvrij bent! Mijn aanval frequentie wisselt heel erg paar maand maar is wel al afgenomen ten opzichte van paar jaar geleden. Succes!

      1. Goens Dominique avatar
        Goens Dominique

        Ik heb ooit een zware aanval gekregen toen ik alleen woonde.Ik was met mijn linkerhand aan de kachel blijven hangen die brandde. Mijn hand was verbrand tot 3de graad. Ik heb vele schaafwonden in het aangezicht opgelopen. Ik leefde voortdurend met angst voor de aanval. Daar heb ik een zware angststoornis aan overgehouden. Je moet mentaal heel sterk staan om dit een plaats te kunnen geven. Ik weet zeker dat ik een heel ander leven had gehad indien het noodnot niet had toegeslagen. Maar ik mag me gelukkig prijzen dat ik niet in de middeleeuwen leef anders was ik op de brandstapel terecht gekomen. Ten slotte heb ik nog een filmtip. Het gaat over de film requiem. Een Duitse film uit de jaren 90 over een meisje ,een studente.Ze krijgt epilepsie aanvallen die uiterst erg zijn.Een priester denkt dat ze bezeten is van de duivel en wil dus een duivelsuitdrijving doen.Dat is heel hevig. Bekijk de film eens en laat weten wat je erover denkt.

        1. admin avatar

          Kan me goed voorstellen dat dat beangstigend is. Je weet immers nooit waar je dan terechtkomt.
          Ja dat is zeker waar! Wel sterk van je dat je dit hier durft te delen.
          Bedankt voor de film tip!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *