Zomaar wat gedachten

Dit keer weinig theorie over epilepsie maar wil ik graag meer mijn eigen verhaal kwijt :).

Angst voor aanvallen.
Vaak vind ik de kans op epilepsie aanvallen meer beangstigend dan de aanvallen zelf. Het bepaalt mijn leefwijze. Daarbij heb ik ze ook totaal niet consequent. Er zit weinig logica in de frequentie ervan. Hoewel ik weet wat mijn aanval triggers zijn (denk aan stress, hormonen en vermoeidheid), kan ik er niet altijd een peil op trekken wanneer ik mijn aanvallen krijg.

Twijfel.
De oorzaak is soms heel duidelijk en dan weet ik wat er mis is, b.v. als ik mijn medicijnen ben vergeten. Maar de andere keren heb ik geen flauw idee waarom het onstaat. Zo kan ik een maand geen last hebben van mijn epilepsie en de maand erop 2x in de week.

Gedachten.
Als ik dan toch aanvallen heb schieten er allereerst gedachten door me heen zoals: ‘als ik maar geen aanval krijg’, ‘als er nu maar niks gebeurt’, ‘ wat zou het fijn zijn als ik voor langere tijd aanvalsvrij kan zijn’.
Maar dan als ik merk dat ik toch last krijg van mijn epilepsie schieten er gedachten door mijn hoofd zoals: ‘zie je nu wel dat je helemaal geen controle hebt over jezelf, ‘het is allemaal je eigen schuld’, ‘denk maar niet dat je ooit van je epilepsie af komt’, ‘ik zal er altijd mee moeten leven, ‘ik weet niet meer wat mij helpt’, ‘ telkens krijg ik toch wel weer last van mijn epilepsie, wat een onzin al die tips’. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Herkenbaar? vast wel.

Indruk.
Opzich mag ik niet klagen natuurlijk. Het gaat best goed en ik leer er steeds beter mee omgaan. Maar iedere nieuwe aanval maakt indruk op mij. Dan heb ik van die momenten dat ik me zo leeg voel en neemt de angst voor meer aanvallen toe. Ook voel ik onzekerheid/twijfel. Dan ga ik piekeren. Ik weet dat daar niet echt een reden voor toe doet, maar toch.

‘Na regen komt zonneschijn’.
Grip op epilepsie, wat zou dat fijn zijn. Dat je gewoon weet van, als je dit aanpakt en/of dit laat dan is je epilepsie (zo goed als) verdwenen.
Maar helaas dat kan niet, is er niet en bestaat niet. Je kunt het niet voorkomen en je kunt je er helemaal niet op voorbereiden. Het komt en het gaat als een wervelwind maar dan is het een die raast door je hoofd. Vaak gaat het gepaard met onweer (flitsende gedachten) en lichtflitsen (de aanvallen). Daarna wordt het weer rustig zodra ik (nood) medicatie hebt gekregen/toegediend. Weg storm, maar de schade die de storm heeft achtergelaten is groot. Het is een grote puinhoop in mijn hersenen en ze moeten bijkomen. Het is vermoeiend. Niet alleen mentaal maar ook lichamelijk. Dit voel ik vervolgens in heel mijn lichaam en het beinvloedt sterk mijn gemoedstoestand.

Achja, dan maar intussen tijd genieten van het mooie weer en de rust in mijn hood. De volgende storm die door mijn hoofd heen komt razen is toch niet te voorspellen. Net zoals in het echte leven het weer door metreologen niet altijd goed te voorspellen is. Immers de ‘zon schijnt’ weer binnenin en ik voel een enorme dankbaarheid voor elk moment dat ik goed in mijn vel zit!

Fijn om dit van mij af te hebben kunnen schrijven en ik weet zeker dat het voor meer mensen (met epilepsie) herkenbaar is.

In ieder geval bedankt voor het lezen!

Liefs,
-Charlotte-