Onbegrip

Herken je dat gevoel?
Een veel voorkomende situatie voor mensen met een chronische ziekte zoals in mijn geval epilepsie is onbegrip. Er zijn veel verschillende soorten aanvallen. Bij de een is het beter zichtbaar dan bij een ander. Tenslotte krijgt niet iedereen met epilepsie in dezelfde situatie last van hun aanvallen. Zo komt het bij mij meestal tot uiting in mijn rust periode (meestal thuis). Maar één ding hebben de meeste mensen met epilepsie gemeen en dat is dat wij eruit zien als gezonde mensen, je ziet/merkt niks aan iemand met deze chronische aandoening totdat wij een epileptische aanval krijgen. 

Dat je het niet ziet betekent niet dat ik het niet heb!

Onbegrip vanuit de omgeving.
Leven met epilepsie kan een emotionele, zware en eenzame realiteit zijn. Psychisch, emotioneel of lichamelijk. Het is vaak lastig uit te leggen aan de omgeving hoe je je voelt. Want de definitie van ons goed voelen kan voor ons heel anders zijn dan voor gezonde mensen. En al helemaal als je het zelf niet begrijpt. Niemand heeft immers in de gaten dat je überhaupt ziek bent. Maar toch doe ik mee aan het leven en maak ik er het beste van. Maar soms is het leven voor mij net even wat zwaarder dan toen ik gezond was.

Onbegrip is een veelvoorkomend probleem

Klachten en onbegrip is de dagelijkse realiteit.
Schuld en schaamte komen daarbij snel om de hoek kijken want er wordt in de hedendaagse maatschappij veel van je verwacht. Meedraaien wordt alleen maar meer bemoeilijkt door onze onzichtbare klachten. Denk hierbij aan de bijwerkingen van onze medicatie, concentratie en/of geheugenproblemen, vermoeidheid, leerproblemen, traagheid en onzekheid. Dan heb ik nog niet eens alle klachten opgenoemd.

Om de epilepsie onder controle te houden slikken wij hiervoor medicatie. Dan zou je denken: Het probleem is toch opgelost?. Voor sommige misschien wel maar niet bij ons allemaal. Dit kan verschillen per persoon en zelfs per dag. Klachten komen en gaan of zijn op de achtergrond aanwezig.

Hoe zou je iemand met epilepsie kunnen helpen? Door een luisterend oor te bieden, of door begrip te tonen en ze te accepteren zoals ze zijn.

Epilepsie en ik.
Epilepsie hoort nu eenmaal bij mij. Het is een onderdeel van mijn leven. Het hoort bij de realiteit. En dit is voor iedereen die epilepsie heeft.

Bedankt voor de tijd die je genomen hebt om mijn blog te lezen. Voor meer informatie zie:
https://epilepsie.nl/,
https://www.kempenhaeghe.nl/,
https://www.sein.nl/
https://www.hersenstichting.nl/hersenaandoeningen/epilepsie/

-Charlotte-